Something for the Dutch people:

Gisteren moest ik afscheid nemen van mijn dierbare vriend Shahib, die voor de zoveelste keer in zijn leven zijn spullen moet pakken, omdat hij niet welkom is in ons land.

Op naar Ter Apel, na 17 jaar in Nederland maar weer opnieuw asiel aanvragen en kijken wat het oplevert. Bij wijze van afscheidsceremonie schreven we een tekstje over het lot:

De lotgevallen van het lot

Goed, we moeten nu een verhaal verzinnen over wat het lot doet. Het lot heeft mij naar jou toegevoerd, onbekende. Onherkenbaar was je en je leek ook nergens op. Over jou schrijven kon ik niet, vertellen even goed niet. Het lot heeft mij naar jou toegevoerd en ineens bleek je er te zijn, ook al kon ik je niet aanraken of voelen. Je was er en je bent er. Kennis heb ik met jou kunnen maken in mijn onderbewuste. Misschien is het ook wel een beetje vriendschap. Onbekend was je, inmiddels ben je mij vertrouwd. Het is geen wonder, dat ik niet meer zonder lot kan. Lot, wat doe je toch? Ik voelde me vrij en nu zit ik vast in iets dat onbenoembaar is. Mijn onwetendheid? Of bestaat er toch een naam voor? Ik probeer alles te vermijden, en telkens ben je er weer, lot wat doe je toch? Terug zou ik willen keren naar dat wat ik niet ken. Naar het moment in een vroeger verleden, waar jij en ik er niet waren.